To proste: postanawiam być dobry.  A jeśli bycie dobrym dla innych oznacza moją krzywdę? Oddam ostatnią koszulę i zamarznę? Takie ekstremalne wybory nie czekają nas codziennie. Codziennie to trzeba wybierać: wrzasnę na żonę czy nie.

Człowiek nie jest ani dobry, ani zły – napisał Honoré de Balzac i stał się pisarzem często cytowanym w szkolnych wypracowaniach na tematy moralne. Z mistrzem trudno się nie zgodzić. Przecież, gdybyśmy byli wyłącznie dobrzy zawsze, dla wszystkich i w każdej sytuacji, to żylibyśmy jakimś życiem niemożliwym i nierealnym.  Nadmiar hormonów szczęścia nasze dobre serce by nam rozsadził. I wpędził w poczucie krzywdy, bo nie wszystkie dobre uczynki wracają do nas dobrem. Czasem kamieniem.

Kto nam broni się starać, żyć wystarczająco dobrze?  Nikt. A zaraz, zaraz… A warunki, w jakich żyjemy, ludzie wokół nas, nasze zdrowie, przykre zdarzenia, które nas spotykają, nasze miejsce w społeczności, pozycja materialna? No, przecież czasem człowiek nie może wytrzymać, nerwy nie dają, poczucie krzywdy, niesprawiedliwości. Trzeba się bronić i zrobić coś, po czym zostaje uczucie zdziwienia, że to ja tak postąpiłem, niesmak, ten niemiły ścisk w dołku. O ile te uczucia są Wam znane…

Świat biznesu dostrzegł, że dobro ma wartość. Społeczna odpowiedzialność biznesu (CSR) robi furorę, firmy tworzą coraz ciekawsze programy „polepszania społecznego”, przeznaczają na nie spore środki, piszą o tym w raportach rocznych. Nam też opłaca się być dobrym. To podnosi naszą samoocenę, a i rośniemy w oczach innych. Gdy klikniemy w Okruszka czy wyślemy SMS charytatywny, mamy poczucie, że zrobiliśmy coś dobrego. I tak jest, choć pewnie moglibyśmy zrobić więcej.

Dobrym można się stać, o ile żyjemy uważnie, umiemy wyciągać wnioski z naszego i innych postępowania. Najpierw warto pomyśleć, czy lubię siebie złego czy dobrego? Z czego mam więcej przyjemności i satysfakcji?  Prawda, że miło, kiedy mówią o kimś: dobry człowiek?

Chcę, żeby tak mówili i o mnie, i o Tobie.